ความหลุดพ้นแห่งจิต

ความหลุดพ้นแห่งจิตเป็นแก่นแท้พรหมจรรย์ 

  → 9M:1092  

(พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกายะ มูลปัณณาสปาฬิ มหาสาโรปมสุตตะ) 

“ความหลุดพ้นแห่งจิตเป็นแก่นแท้ของพรหมจรรย์” 

กล่าวถึงสารสำคัญในพระพุทธศาสนา คือความหลุดพ้นแห่งจิต ได้แก่ จิตที่ปราศจากความโลภ ความโกรธ และความหลง  พระพุทธเจ้าได้ทรงสอนและมีบันทึกไว้ในพระไตรปิฎกว่า จุดหมายของการประพฤติปฏิบัติธัมมะ มิใช่เพื่อลาภและความสรรเสริญใดๆ ผลของการปฏิบัติธัมมะมิใช่เพียงเพื่อการรักษาศีล สมาธิ หรืออิทธิฤทธิ์เท่านั้น แต่แก่นแท้ของพรหมจรรย์คือการปฏิบัติธัมมะเพื่อความหลุดพ้นของจิต ได้แก่การทำให้จิตบริสุทธิ์ปราศจากกิเลส คือ โลภะ โทสะ โมหะ หรือปราศจากความโลภ ความโกรธ และความหลง 

 

"คู่มืออ่านสังวัธยายพระไตรปิฎกสากล:บำเพ็ญกุศลสืบทอดเสียงพระธัมม์ " 

พิมพ์โดยกรุงเทพมหานคร ถวายเป็นพระราชกุศลในสมเด็จกรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ 2551

พระสุตตันตปิฎก
มัชฌิมนิกายะ มูลปัณณาสปาฬิ เล่ม 9
ข้อ 311 ย่อหน้า 1092

(ความหลุดพ้นของจิต เป็นแก่นแท้พรหมจรรย์)

...พรหมจรรย์นี้
มิใช่มีลาภสักการะและความสรรเสริญเป็นผล,
มิใช่มีความถึงพร้อมแห่งศีลเป็นผล (สูงสุด),
มิใช่มีความถึงพร้อมแห่งสมาธิเป็นผล (สูงสุด),
มิใช่มีญาณทัสสนะเป็นผล (สูงสุด).
แต่พรหมจรรย์นี้ มีความหลุดพ้นแห่งจิต
อันไม่หวั่นไหว เป็นจุดหมาย,
นี้เป็นแก่น นี้เป็นที่สุด.

                           แปลโดย สิริ เพ็ชรไชย, ป.ธ.9 ประธานกองทุนสนทนาธัมม์นำสุขฯ ในพระสังฆราชูปถัมภ์ฯ และคณะ พ.ศ. 2551